Medische missers in NL, normaal, of uitzondering ??

[prutsie]

Wat is er mis in Nederland, of is er wat mis met mij ?

De laatste jaren heb ik van dichtbij een aantal "medische missers" meegemaakt waarvan je nauwelijks gelooft dat die in een ontwikkeld en als beschaafd bekend stand land als Nederland mogelijk zouden kunnen zijn. Als ik ze zelf niet zo van dichtbij zou hebben meegemaakt dan zou je zeggen dat ze broodje aap zijn.

Ik zal ze in volgorde zo goed als kwaad als kan zo kort en bondig mogelijk beschrijven. Sommige zaken liggen me wat helderder voor de geest als andere omdat het familie of buren betreft.

 

1/ Mijn moeder.

In 2002 kreeg die last van een zogenaamde nek hernia. Kortweg gezegd geplette tussenwervelschijven in de nek. Omdat ze al wat ouder is (gepensioneerd) komen dat soort dingen voor, kan gebeuren.

Op zich in Nederland geen drama, het is heel goed te opereren en het slagingspercentage is bijna 100%.

Keuze snel gemaakt dus, opereren.

Dat gebeurde ergens voor de kerst in 2003. Diagnose, wachtlijsten, etc. Na de operatie was er wel verbetering, echter ook onverklaarbare steken in de nek. Zodanig dat mijn moeder dan in elkaar kromp van de pijn. En ik ken mijn moeder goed genoeg dat die dus niet echt kleinzerig is. Een snee zelf hechten (zonder verdoving met een leernaald en draad), bij een operatie onder plaatselijke verdoving rustig aan de arts vragen of ze mee mag kijken, voor mijn moeder heel normaal. In de oorlog wel erger meegemaakt is de min of meer standaard uitspraak.

Omdat de op de vreemdste momenten opduikende pijnsteken in haar nek niet over gingen een afspraak gemaakt met de arts die haar had geopereerd. Het gesprek verliep goed, er zouden ter controle foto's worden gemaakt. Toen die waren gemaakt was hier niets op te zien volgens de arts. omdat mijn moeder de klachten bleef houden opnieuw een afspraak gemaakt, en hier gevraagd om opnieuw te opereren e te kijken of er misschien niet ergens een botspliter achter was gebleven. Mijn moeder is niet geheel op haar bekkie gevallen, ze heeft vroeger op een radiologisch lab gewerkt en is dus min of meer bekend met ziekenhuizen.

Opnieuw opereren om te kijken of de arts geen fout had gemaakt was echter tegen het zere been van de arts. het zat bij mijn moeder duidelijk tussen de oren. Er kon een afspraak worden gemaakt met de afdeling pijnbestrijding, en dat was het dan. De arts kon verder niets meer voor mijn moeder betekenen.

Omdat mijn moeder zich zeer beperkt voelde in haar doen en laten (ging elke dag fietsen met de hond, als groot paardenliefhebster minimaal 1 keer per week met de knol het bos in en zeer actief in diverse andere buitenshuise activiteiten) toch maar besloten de pijnbestrijding maar eens te proberen al wist ze donders goed dat het symthoombestrijding zou zijn.

Tegelijkertijd bij een universitair medich centrum via een contact geprobeerd een MRI scan te laten doen. Zeker toen bleek dat ze van de pijnbestrijding zich naar eigen zeggen de hele dag zo suf als een aap voelde dit geprobeerd door te zetten.

En ja, na een paar maanden kon er een MRI scan worden gemaakt van de nek.

Toen deze MRI scan was gemaakt (met een volgens de dienstdoende radiologe onnodig hoge resolutie) waren de verwachtingen bij mijn ouders thuis hoog gespannen. Groot was dan ook de deceptie toen de mededeling kwam dat er op de scan niets vreemds was gevonden. De operatie was goed uitgevoerd en er waren geen botsplinters te zien.

mijn moeder was ondertussen gestopt met de pijnbestrijding. Liever helder en met pijn dan zo suf als een aap.

Ondertussen zat ze niet bij de pakken neer, ze bezocht een fysioterapeut die misschien iets aan de stekende pijnscheuten kon doen. Deze man was ook arts en wilde de MRI scans wel eens zien. Hij vroeg ze op bij het academisch ziekenhuis en kreeg keurig een CD met de plaatjes naar zijn praktijk opgestuurd.

Helaas voor mijn moeder kwam hij tot dezelfde conclusie als de arts van het academisch ziekenhuis waar de MRI scan was gemaakt. Er was op de scans echt niets vreemds te zien.

Omdat mijn moeder ondertussen min of meer ten einde raad was (het werd er echt niet beter op) heeft ze de fysiotherapeut gevraagd de CD eens thuis rustig te mogen bekijken. Dit vond hij geen probleem en mijn moeder kreeg de CD zonder meer mee naar huis.

Thuis aangekomen heeft ze ongeveer 2 dagen aandachtig naar de scans zitten kijken. Ondertussen veel in een medische enciclopie bladerend en veel over internet zwervend. En toen had ze het gevonden. 3 splinters die duidelijk op de operatieplek waren achter gebleven. En dusdanig groot dat ze niet snerl vanzelf op zouden lossen, of gemakkelijk over het hoofd zouden moeten zijn gezien. Als de weerlicht de arts van het academisch ziekenhuis gebeld en een afspraak gemaakt. De arts moest mijn moeder gelijk geven en een week of wat later werd ze weer geopereerd en werden de 3 botsplinters verwijderd.

Een maand later fietste ze weer, reed ze weer paard en was het huis weer spik en span. Tot op de dag van vandaag geen pijn meer.

 

2/Mijn buurmeisje.

Mijn buurmeisje was een jaar of wat geleden studente aan de PABO. Afgestudeerd vond ze al snel een baan op een school en verhuisde uit het ouderlijk huis naar een huurwoning.

Een dik jaar geleden kreeg ze in het weekend zeer heftige buikpijn. Zelf dacht ze aan misschien een blindedarm infectie of een andere ontsteking in de darmen of buikwand.

Omdat er in het weekend geen huisarts aanwezig was naar de huisartsenpost gegaan met een vriendin.

Hier kreeg ze te horen dat het waarschijnlijk menstruatiepijnen waren, of een buikgriepje. dat heerste. Een paar asperientjes erin, en je voelt je al snel weer beter was het advies. Daar kon ze het mee doen, en wegwezen, naar huis.

Zondag ochtend was de koorts en de pijn zo erg dat haar huisgenote zich ernstig zorgen begon te maken. De huisartsenpost dus maar gebeld met de mededeling dat het niet goed ging, en de dringende vraag of er een arts langs wilde komen. Die wilde dus niet, maar na lang aandringen zou er toch een arts langskomen.

De arts kwam laat in de middag inderdaad langs, keek even en constateerde dat er niets aan de hand was. binnen de 5 minuten was de arts weer vertrokken met het advies er nog maar wat asperientjes tegenaan te gooien. het ging wel over, er heerste nu eenmaal buikgriep.

De huisgenote van mijn (ex) buurmeisje zag er een paar uur later gat meer in en heeft toen mijn ex burmeisje maar in haar auto geladen en is naar de speodeisende hulp gegaan van het plaatselijke ziekenhuis.

En daar zagen de artsen gelukkig wel de ernst in van de situatie. Er werden foto's gemaakt en er werd een levensreddende spoedoperatie uitgevoerd. Mijn buurmeisje had een gescheurde blinde darm en ondertussen een buikvlies ontsteking. ook de andere darmen waren ondertussen ontstoken.

Na de spoedoperatie raakte mijn buurmeisje in coma waar ze gelukkig na een week weer uit ontwaakte. het was kantje boord gewest, maar ze had het overleefd.

Ik zie mijn buurmeisje regelmatig in de weekenden bij haar ouders (mijn buren). Vroeger kwam ze op de fiets een kilometertje of 35 gefietst door weer en wind. Goed voor de lijn zei ze dan als ik haar grappend voor volslagen van het padje af verklaarde.

Nu wordt ze door Pa en Moe gehaald met de auto en moet ze door broer en pa ondersteund de auto verlaten en met krukken de 10 meter naar de keuken proberen te overbruggen zonder dubbel te klappen van de pijn.

Werken is er niet meer bij, al heeft ze het met haar eigenwijze dikke kop nog wel geprobeerd. Sporten (ex fervent sportvrouw) hoeft ze helamaal al niet meer aan te denken. De gezonde rode wangen zijn nu grijs en opgezwollen.

Omdat er ondertussen een civiel gerechtelijke procedure is opgestart weet ik er het fijne niet van, maar dat het niet helemaal goed is gegaan staat als een paal boven water.

 

3/De buurvrouw van mijn ouders.

Evenals mijn ouders is ook de buurvrouw bejaard. Ooit met man en kinderen komen wonen in een nieuwbouw wijk en er oud geworden. Kinderen uigezwermd over heel de wereld, man een paar jaar geleden overleden. In principe alleen met haar hond dus.

En ook deze buurvrouw werd ziek in het weekend. Zag letterlijk geel van ellende. Omdat mijn moeder het niet langer aan kon zien de huisartsenpost gebeld. Er zou een arts komen.

De arts kwam inderdaad, en nog wel met een assistent (arts in opleiding). De arts bleef echter in de auto zitten, de assistent ging naar binnen en stond binnen 3 minuten weer buiten. Ook hier hetzelfde recept, neem maar een asperientje.

Mijn moeder heeft het tot zondagmiddag aangekeken en heeft toen de ambulance gebeld. Buuv afgevoerd naar het ziekenhuis en hier 2 weken vertoefd.

En vraag me nu niet wat ze mankeerde, het was iets met een nierbekken ontsteking (of iets dergelijks). En zonder medicijnen was het waarschijnlijk haar dood geworden. Oude mensen en dit soort ontstekingen schijnen niet samen te gaan.

 

4/Moeder van ex collega.

Ik heb een ex collega die een jaar of wat geleden is geemigreerd naar Spanje (vriendinnetje daar). Ondanks dat hebben we redelijk veel contact. Als hij en ik beiden in NL zijn dan is het standaard ff bijbieren :-)

En afgelopen weekend was het dan weer eens zo ver. Soms doen we hier bij mij een biertje, soms bij zijn ouders waar hij dan een weekje logeert.

Gisteren was zijn moeder er echter niet bij en bij binnenkomst merkte ik al dat er een wat bedrukte sfeer hing. Zijn moeder was er niet, die lag in een verzorgingstehuis. Omdat zijn moeder aan een vrij ernstige vorm van artrose (soort reuma) lijd dacht ik dat dit de oorzaak was maar ik zat er weer eens helemaal naast.

Twee weken geleden was zijn moeder gevallen. En ze kon niet meer opstaan. Opgehaald door de ambulance, netjes afgeleverd bij het ziekenhuis, foto's gemaakt en gelukkig volgens de arts niets gebroken.

Moeder kon ondertussen niet op haar benen staan en had verschrikkelijke pijn. Artrose was de diagnose. Naar huis en in bed. Gaat vanzelf wel weer over.

En dat gebeurde dus niet. Na 2 dagen de huisarts er maar eens bijgehaald omdat her rechterbeen nogal dik was en het wel leek krom te staan. Volgens de huisarts niets aan de hand, gekneusd, niets meer of minder. Na een weekje fysiotherapie en het is zo weer over.

Na een week was de pijn niet minder en het been was meer opgezwollen dan ooit. Omdat de huisarts fysiotherapie had aangeraden de fysio meer eens gebeld. Die had tijd en zou dezelfde middag nog langskomen.

En toen de fysiotherapeut langskwam had die aan 10 seconden genoeg. Hij draaide zich om met de mededeling dat hij eerst maar eens een ambulance ging bellen.

Om kort te zijn, been was dus wel degelijk gebroken, en niet alleen een scheurtje maar echt bot doormidden gebroken. Resultaat was tot nu toe langer dan noodzakelijk verblijf in ziekenhuis, en waarschijnlijk zeer langdurig verblijf in verzorgingstehuis waar zal moeten worden gerevalideerd voor zover nog mogelijk.

 

 

Ik heb redelijk wat over de wereld rondgezworven. Zeer veel in de voormalige Sovjet Unie (ook toen het nog communistisch was) en later ook in Afrika (Ethiopie, Zambia, en Kenia). Ook heb ik wel eens collega's gehad die omvielen. In Kazachstan een collega die een ongeluk kreeg met een gecompliceerde beenbreuk, in Rusland een collega met een hartaanval, en in Ukraine een collega met een ernstige logontsteking. In Afrika heb ik al diverse collega's gehad die armen en benen hebben gebroken doordat ze niet gezekerd op hoogte werkten en als zakken rotte aardappels uit staalconstructies naar beneden vielen.

En in geen van die landen, waar de condities vaak vele malen minder zijn dan hier in NL heb ik zulk soort missers meegemaakt. ondanks oude apparatuur (voormalige SU), ondanks het volledig ontbreken van apparatuur (Afrika). Een arts neemt de tijd voor je en stelt een diagnose die tot nu toe altijd klopte als een bus.

Ook bij malaria gevallen. In Afrika loop je dan even binnen bij de locale kliniek. Binnen 10 minuten heb je ofwel een hele rits spuiten in je donder en een stapel pillen in je hand ofwel je wordt vriendelijk de deur gewezen met de mededeling dat je echt geen water uit de kraan moet drinken. In NL moet je met je zieke kop eerst naar de huisarts voor een verwijsbriefje. Daarna mag je met je zieke kop naar het ziekenhuis voor een onderzoek waar je de volgende dag uitslag van kan krijgen als je de arts belt tijdens zijn telefonisch spreekuur. En heb je dan malaria dan moet je weer eerst naar de arts een receptje halen waarna je weer terug mag naar het ziekenhuis (30 kilometer weg) om daar bij de aphoteek een medicijn te halen.

In Afrika ben je na 2 dagen gegarandeerd van je malaria af. In NL duurt het ff langer...........

 

Wat is er in vredesnaam mis in Nederland ?

En ben ik de enige die dit soort zaken van dichtbij heeft meegemaakt, of gebeurt het vaker en vindt men het ondertussen normaal ?

 

Als laatste, is er ergens een forum waar dit soort medische missers worden gepost, of zoek ik verkeerd ?

 

Ik heb wel een idee waardoor het komt, zal er alleen niet over beginnen nu. Feit is wel dat ik het echt niet meer begrijp. In elk geval wel de fustratie van me afgeschreven ;-)

 

groeten,

Peter.

[Gast]

Nou Peter, ik zie dat soort dingen ook gebeuren. In mijn eigen gezin begon het met de geboorte van mijn oudste dochter (nu 19). Moeder en kind verbleven in het ziekenhuis omdat mijn vrouwtje last had van een hoge bloeddruk. Na de geboorte van mijn 100% in blakende gezondheid verkerende dochter, moest mijn vrouwtje nog een paar dagen blijven ivm. die bloeddruk. Uiteraard lieten we dochterlief lekker bij mamma liggen.

Kom ik op dag 3 na de bevalling in het ziekenhuis, is onze kleine meid foetsie... Dus ik vraag naar de reden en mijn vrouwtje vertelde dat ze een "prik" moest hebben. "Een prik ???" stamel ik nog, "Alle prikjes heeft ze toch al gehad ?" ... maar mijn vrouwtje wist het ook niet.

Na een half uurtjewordt onze dochter teruggebracht, gillend en krijsend in het wiegje en ze stuiterde er bijna uit.

Omdat het lijfje bijna de wieg uit stuiterde, zo lag ze te krampen, vroeg ik de zuster of dit normaal was "Geen idee..." kreeg ik te horen......

 

Ik zag al gauw dat e.e.a. niet normaal was en liep de gang op en zocht naar de hoofdverpleegkundige en trok die mee de kamer op.

 

"Tja, da's niet normaal.... ik ga even informeren"....

 

Mijn dochter werd na een tiental minuten weggehaald met de mededeling "ik ben zo terug..." het was een uur of 4 's middags....

 

Wij maar wachten, niemand komt.... uiteindelijk komt er om een uur of 6, half 7 iemand vertellen dat we naar mijn dochter kunnen.

Bovenin het ziekenhuis is de couveuze afdeling en daar lag mijn dochter (3 dagen in een prima conditie en prima gezond) in een couveuze, helemaal vastgebonden en allerlei plakkers en slangetjes waren aangelegd en er stond een flinke stapel apparatuur naast haar.....

 

Wat een klap kregen mijn vrouwtje en ik... wat was er in godsnaam aan de hand ?

 

Antwoord kregen we niet. Wel lag er ook een kindje af te kicken onder een blauwe lamp. Voortgebracht door een junk-moeder, die ook het behang van de muur afgilde, dag en nacht....

 

Nadat ik inmiddels mijn eigen bezoektijden maar ingesteld had (wie hield me tegen als ik mijn dochter wilde bezoeken?) gebeurde het volgende :

Op een avond ging ik om 23:00 uur nog even naar het ziekenhuis omdat ik mijn dochter wilde zien. Aangekomen zag ik al door de ruiten dat er iets niet in de haak was. Er stonden meerdere mensen bij de couveuze van mijn dochter en ik werd tegegehouden door de kinderarts, ik mocht niet binnen in de afdeling. Hij wilde me ook niet uitleggen wat er aan de hand was, maar dat er paniek in de tent was leek me duidelijk. Ik weet vaag dat ik die kinderarts bij zijn nekkie pakte en van de grond tilde. Er waren meerdere broeders nodig om mijn handjes om zijn nek vandaan te krijgen....

 

Kortom ; er was dus duidelijk iets misgegaan, die prik was waarschijnlijk bedoeld voor dat junken-babietje en mijn dochter had helemaal geen prik nodig gehad.

We hebben een moeilijke tijd gehad, ook omdat mijn dochter vaak 's nachts gillend wakker werd en niet meer tot bedaren te krijgen was. Ook kreeg ze na een half jaar tot een jaar na haar geboorte allemaal rare plekken op haar huid. De dienstdoende kinderarts wilde het dossier opvragen maar raad eens ? Het dossier was niet aanwezig. Onze vermoedens werden hierdoor bevestigd.

Er was een grove fout gemaakt.

We hebben nog geprobeerd om e.e.a. uit te zoeken maar al die doktoren dekken elkaar in dergelijke gevallen.

 

Dan komt mijn eigen verhaal :

 

EInd 1996 krijg ik enorme pijn in mijn harses.... echt niet uit te houden.

Ik naar de dokter.... "griep, hier een flesje neusspray, dan gaat het vanzelf over..." Het was December 1996...

 

Ik ging na een week maar weer naar de dokter, klachten bleven aanhouden en ik kreeg in 1 oor een basedrum.... bonk, bonk, bonk.......

 

"Neusspray.." was het antwoord...

 

Nouja, na een maand of wat (inmiddels Maart 1997!) en inmiddels een hele 'heavy hardcore band' in mijn hoofd en inmiddels kon ik amper lopen, kon slecht praten en op de laatste dag ook niet meer eten, trekt mijn vrouwtje aan de bel bij de dokter. Ik was inmiddels alweer onder luis gevloek naar mijn zaak gegaan, zonder te eten, want dat was er weer uitgekomen.

 

"Tja, laat hem dan maar weer even langskomen" had de dokter gezegd, dus mijn vrouwtje haalt me op in de zaak en samen zijn we naar de dokter gestrompelt.

 

Daar aangekomen heeft ie wat tests gedaan en al gauw kwam ie tot de conclusie dat e.e.a. toch niet helemaal goed was. Hij ging te rade bij de neuroloog in het ziekenhuis en die adviseerde toch om maar even langs te komen voor een CT scan.

 

Ik ben toen zelf nog naar Gouda toe gereden en aangekomen in het ziekehuis ben ik op een behandeltafel terecht gekomen, CT scan gehad, en daarna kwam de dienstdoende neuroloog vertellen dat ik niet moest schrikken maar dat ie een ambulance besteld had "omdat ie mij de nacht niet overhield".... Ik had twee ballen water in mijn hoofd die mijn hersens in elkaar drukten en daardoor mijn bloedvaten afknelden.....!

Alles was zo vaag, het meeste ging langs me heen....

 

Ik weet alleen nog dat ik in de spits binnen een minuut of 16 vanuit Gouda naar Den Haag (Westeinde) werd gebracht. Een helse rit omdat bij elke beweging ik moest kotsen. Bij het Prins Clausplein is de ambulance nog gestopt om alle bakkies te legen.

Aangekomen in het ziekenhuis ging ik de intensive care op en om half negen die avond volgende een spoedoperatie.

Waarschijnlijk door werken met asbest op mijn 16e, waren de microkanaaltjes in mijn ruggemerg verstopt geraakt en zodoende kon mijn liqor (hersenvocht, wordt elke dag een 3/4 liter aangemaakt bij elke mens) niet meer wegstromen.

 

Kortom ; ze hebben een drain geplaats op de linkerkant van mijn hoofd en daarmee zou de klacht moeten zijn opgelost. Na een aantal dagen/weken bleek dat ook de opening tussen linker en rechter hersenhelft dicht zat en zodoende werd een tweede drain (van recht naar links) aangelegd en was mijn hooft eindelijk van de druk verlost.

 

Tijdens de eerste operatie werden er meerdere hersenbloedingen geconstateerd en later vertelde de neurochirurg die me geopereerd had dat ik wel heel veel mazzel gehad had. Ik had 6,7 hersenbloedingen tijdens de operatie en als ik 2 uur later geweest was had ik minder als een kasplantje geweest want dan had ik een 30-40 hersenbloedingen gehad.

 

Goed he ? Zo'n huisarts die je 3 maanden lang niet serieus neemt!

Als je dan nagaat dat ik de eerste 32 jaar van mijn leven nooit ziek ben geweest en nooit niks gebroken had ofzo.....

 

Nouja, we hebben het overleefd en ik kom nog dagelijks mijn beperkingen tegen (heb evenwichtsstoornissen etc) maar ik leef nog en geniet van wat het leven mij nog te bieden heeft.

 

Ik heb wel alle vertrouwen in doktoren verloren. Ze doen aan symtoom bestrijding, oplossen doen ze niks.

De chirurgen in het ziekenhuis kunnen daadwerkelijk wat betekenen. Zij repareren mensen die klachten hebben.

Mijn "leven" heb ik momenteel te danken aan mijn magnetiseur, Harry Smit uit Boskoop, die mijn leven weer dragelijk heeft gemaakt. Wat de doktoren niet lukte, lukt hem wel : Ik kan leven met de piepen in mijn hoofd en functioneer bijna normaal. Ben inmiddels wel 100% afgekeurd, maar ik zie het leven weer zitten....!

 

Zo zie je maar, als je je niet lekker voelt en voelt dat er MEER aan de hand is, RAM OP ELKE ALARMBEL die je kan vinden en laat ze je serieus nemen ! Je leven kan ervan afhangen...

 

[ZO, dat lucht op!]

 

<img src="/forums/images/graemlins/xyxthumbs.gif" alt="" />

[Gast]

Kan me helemaal aansluiten... wij hebben het ook wel gehad met de NL Zorg-Nivo...

 

Hebben wij iets, gaan we lekker naar Rusland, wordt je dezelfde dag nog geholpen en goed ! Daar kennen ze geen huisartsen, kom je direct bij specialisten terecht.

 

Eerder dit jaar bij mijn vrouw reuma (Bechterew) ontdekt... zegt die "specialist" hier in NL: "Gaat u maar naar huis, niets aan te doen..."

 

Nou ja... toen wilde ik weten in welk stadium ze verkeerd, zei die "Doe ik niet aan.." of te wel die ouwe gek wilde niet eens de moeite nemen om wat foto's te maken en evt. wat adviezen te geven...

 

Ik afgelopen jan. m'n knie-banden gescheurd tijdens het skieen. Zeggen ze hier doodleuk; komt u maar over 6 weken dan hebben we tijd...

 

<img src="/forums/images/graemlins/mad.gif" alt="" />

 

Dus ja, ook ik heb het gehad met het NL Zorg-Stelsel.

[WPW]

Hmmm en dan niet vergeten al die medicijnen die ze voorschrijven zonder na te denken of er geen complicatie is met een ander, of dat voorschrijven wat door de instantie word voorgeschreven vanwege bulk inkoop. En niet nadenken over alternatieve zoals dr.vogel die uitermate goed werken. Ik ben immiddels expert in z'n 20 medicaties en niet omdat het allemaal zo leuk is maar omdat de 'specialisten' niet doordenken en al helemaal geen onderzoek doen... met een beetje googlen en geduld kom je al snel achter alternatieven.

[Psychosammie]

De redenen lijken me duidelijk.

 

Mensen maken fouten. Artsen dus ook.

 

Verder is onze gezondsheidszorg al jaren ziek. Te veel "managers" in de ziekenhuizen die alleen iets weten van geld, en dan nog hoofdzakelijk het eigen salaris. Dus hoge werkdruk dus grotere kans op fouten.

 

Het is weer verkiezingstijd. Maar stem niet op een partij die alleen maar roept dat er meer geld moet komen. Dan weet je ook waar dat heen gaat!

[GreenPolo]

Een vriend van mij kreeg zón 10 jaar geleden erge buikkrampen, huisarts vertelde "blinde darm" dus hals over kop naar het ziekenhuis. Hij was al eens eerder geopereerd en toen was een ruggeprik hem erg goed bevallen. Afijn dus nu ook voor een ruggeprik als verdoving gekozen. Schijnt toch iets fout te zijn gegaan met de ruggeprik. Hij komt in een coma, en een paar dagen erna is ie overleden.

 

Zeer triest, hij was begin 20.

 

Een fout toegeven, ho maar. <img src="/forums/images/graemlins/mad.gif" alt="" />

Zijn familie heeft er jaren voor gestreden.

[Jorgen]

Ik heb op zich wel vertrouwen in de Nederlandse artsen en ziekenhuizen in het algemeen. Ik ben wel mijn vertrouwen verloren in mijn oude huisarts.

 

Augustus 2005 ben ik samen met mijn ouders naar Duitsland verhuisd. Daar vroeg de nieuwe huisarts tijdens de kennismaking of mijn vader nog klachten had.

 

"Ik ben van tijd tot tijd duizelig, heb een schokkende arm en zak door mijn been."

 

"Heeft u soms ook last van hoofdpijn?", vroeg de huisarts.

 

"Ik heb al 15 jaar hoofdpijn, maar in Nederland wil de huisarts er niets aan doen. Hij zegt dat het stress is en wil me niet naar een specialist doorverwijzen, ook niet nu ik deze andere klachten erbij heb", vertelt mijn vader.

 

De Duitse huisarts kon zijn oren niet geloven en heeft gelijk een traject opgesteld waarin mijn vader langs verscheidene artsen en specialisten moest. Wat bleek, mijn vader heeft een hersentumor (groeit uit de hersenbalk - verbinding tussen de linker en rechter hersenhelft) en is daar ondertussen al 3 keer aan geopereerd. Hij is ontzettend zwak, maar na 120 dagen (verdeeld over heel 2006) in het ziekenhuis gelegen te hebben is hij nu thuis. We moeten er het beste van hopen.

 

We hebben de Nederlandse huisarts hiermee geconfronteerd. 15 Jaar aan foute diagnoses, halsstarrige weigering om een specialist te mogen bezoeken (zoiets kan je zonder verwijzing een paar keer zelf betalen, maar als er iets aan de hand is, wordt het onbetaalbaar), halfzachte verontschuldigingen omdat hij en zijn praktijkcollega het niet gezien hadden, zeggen dat je bij hoofdpijn niet aan een tumor denkt, maar wel aan stress...

 

Wij hebben onze buik er vol van. Zonder de Duitse medische zorg was de kans groot dat mijn vader steeds meer epileptische aanvallen zou hebben gekregen, met uiteindelijk verlamming, coma en de dood tot gevolg.

 

In Duitsland gelukkig nagenoeg geen wachtlijsten, nagenoeg altijd de uitslag binnen het uur na de scan / onderzoek. Als iets op de kweek moet, duurt het altijd langer, maar dat is begrijpelijk, dat is overal zo. Maar waarom moet iemand 15 jaar aan het lijntje gehouden worden? Waarom moet je 4 weken wachten op een intake, nog 4 weken op de scan en weer 2 maanden op de uitslag?

 

Zoals wij nu al ruim een jaar merken kan het ook anders! Als het in Duitsland kan, moet het in Nederland toch ook kunnen?!

[Gast]

Hoe verschrikkelijk dit soort missers ook zijn. Ik begrijp niet goed hoe iemand 15 jaar lang doorloopt met hoofdpijn. Okay, de huisarts wil je niet doorverwijzen, maar dat ga je toch bij een ander langs? Onze vorige huisarts was tegen euthanasie uit geloofsovertuiging. Mijn ouders zijn voor en zijn dus van huisarts verandert.

[Gast]

Typisch huisartsen-gedrag; mijn buurvrouw/tante net zo: al jaren last van hoesten, longontsteking enzovoorts. Nu toch maar eens een foto maken; "o, u heeft nog 6 maanden te leven, links en rechts een tumor.... <img src="/forums/images/graemlins/frown.gif" alt="" />

 

Wordt vervolgd...zolang het duurt.

 

Probleem is dat Huisartsen echt maar basiskennis hebben en specialsten/ziekenhuisen zijn verzekerd of in elk geval juridisch ingedekt tegen missers.

 

Dan heb ik het nog niet eens over de medische industrie!

 

Ik vertrouw m'n tandarst nog niet eens volledig!

[gerrit B]

De dochter van een ex collega wim had een blinde darm ontsteking en ging hiervoor naar het MST te Enschede.

De arts die haar zou gaan opereren gaf aan de operatie wel met de ogen dicht te kunen gaan doen, waarbij zij nog grapte "ik hoop toch dat je de ogen bij mij wel openhoudt"

Na de operatie helse pijnen, maar dat zou wel over gaan.

Maar het ging niet over en werd alleen maar erger totdat mijn ex collega het niet langer aan kon zien en haar mee nam naar het ziekenhuis.

Daar bleek dat ze een verkeerde ader hadden afgeklemd en al hele delen aan het afsterven waren.

Een paar dagen was zijn dochter, moeder van 2 kleine kinderen, overleden.

 

suc6

 

Gerrit B

[Jorgen]

Citaat:

Hoe verschrikkelijk dit soort missers ook zijn. Ik begrijp niet goed hoe iemand 15 jaar lang doorloopt met hoofdpijn. Okay, de huisarts wil je niet doorverwijzen, maar dat ga je toch bij een ander langs? Onze vorige huisarts was tegen euthanasie uit geloofsovertuiging. Mijn ouders zijn voor en zijn dus van huisarts verandert.

Dat doe je omdat je je niet aan wilt stellen. Als je naar de dokter gaat en die zegt: "meneer, u heeft de laatste tijd ook zoveel meegemaakt", dan neem je in eerste instantie aan dat hij "wel gelijk zal hebben" en slik je nog een paracetamolletje. Maar als ook in rustigere periodes de hoofdpijn blijft en het op stress afgeschoven wordt, dan ga je twijfelen. Na verloop van tijd is mijn vader bij verschillende huisartsen geweest, met telkens de zelfde diagnose. "U heeft stress. Probeer u minder druk te maken en het zal wel over gaan. Vanavond nog een paracetamol en u merkt dat het beter wordt". Zulke verhalen zal tegenwoordig haast elke dokter al vast klaar hebben liggen. Stress is namelijk hét medische toverwoord van deze tijd.

Soms ging het ook een periode wat beter met de hoofdpijn en dan weer wat minder. Pas het laatste jaar in Nederland kwamen er meer klachten. Ook toen is mijn vader weer langsgeweest en aangezien het één praktijk met meerdere artsen is, hebben de huisartsen aldaar ook nu de problemen samen besproken/gezien en er niets aan gedaan.

In al die jaren heeft mijn vader vaak zat gevraagd om een specialist, maar ze wilden hem absoluut niet doorverwijzen. Toen we zelf bij verzekering of ziekenhuis informeerden kwamen we erachter wat dergelijke zaken kosten. Dan hoop je inderdaad dat het stress is, want anders kan je letterlijk een extra hypotheek op je huis nemen om het ziekenhuis te betalen. Zonder doorverwijzing wordt een behandeling namelijk niet vergoed. En iedereen hier weet hoe het is. Als je een arts achteraf wijst op een fout - of het nu nalatigheid, een foutieve diagnose, of wat anders is - het duurt lang voordat je eindelijk je gelijk krijgt. Met de verzekering begint daarna het getouwtrek opnieuw. Tegen die tijd ben je a) doodziek of straatarm.

15 Jaar rondlopen doe je niet voor je lol. En zeker niet omdat je niet mondig genoeg zou zijn, of omdat je niet naar de dokter durft. 15 Jaar rondlopen met klachten doe je omdat het medische bestel volkomen kut (sorry maar het is niet anders) in elkaar zit. Als huisartsen eerder zouden doorverwijzen, specialisten de wachtlijsten weg zouden hebben en verzekeringen niet zouden zaniken over een opname meer of minder, dan zouden veel mensen gered worden. Nu ben je genoodzaakt een heel lange adem te hebben. En dat is ontzettend jammer.


Nogmaals, wij hebben best vertrouwen in de Nederlandse artsen, maar bepaalde constructies in Nederland zorgen ervoor dat er teveel mensen onnodig kapot gaan. 11 Jaar geleden heeft mijn vader ook al eens kanker gehad. De eerste arts hield mijn vader aan het lijntje. Zo zou er namelijk niets aan de hand zijn. Van de ene op de andere dag was het ineens bittere noodzaak om zo snel mogelijk te opereren. Daar sta je dan na maanden van verkeerde diagnoses. Gelukkig was er een heel kundige professor in het Dijkzigt (Rotterdam) die mijn vader toen kon genezen via een heel zware operatie en verschillende weken intensive care.

Ook hier weer: wachten doe je niet voor je lol. Wachten doe je omdat je ertoe gedwongen wordt.

[tellar]

Een groot probleem ligt bij dat hele huisartsensysteem. Ondeskundig zijn ze vaak. "Kom maar terug als het uitgezaaid is", is vaak de houding. Hun hele taak is jou er van af te houden een echte dokter te zien. Ik zou je als advies willen meegeven: lieg jezelf desnoods om die verrekte huisarts heen. En dat dat ons nog langere wachtlijsten bespaart is onzin. In landen waar ze dat systeem niet hebben, zijn vaak niet eens wachtlijsten. Mijn nichtje is nu practisch blind door dat wachten met doorverwijzen. Keer op keer werd gezegd dat het allemaal wel mee zou vallen, doorverwijzen was niet nodig, het was dus een hersentumor uiteindelijk.

 

Verder ben ik het volledig eens met psychosammie. Te veel management, te veel regels in de ziekenhuizen. Met geld alleen er bij kom je er niet. Geef het eerst maar eens verstandig uit.

[Gast]

Citaat:

Na verloop van tijd is mijn vader bij verschillende huisartsen geweest, met telkens de zelfde diagnose. "U heeft stress. Probeer u minder druk te maken en het zal wel over gaan.

In je eerste verhaal had je het over één huisarts. Vandaar mijn reactie. Als je vader bij meedere huisartsen dezelfde diagnose kreeg is er inderdaad iets heel erg fout met de medische zorg. Wat zegt het Medisch Tuchtcollege hierover?

Mijn vrouw had hier in CH een uitbraak van acute huid allergie. Op vrijdag gebeurde het, maandag naar de huisarts. Zij wilde ons doorverwijzen naar dermatologie in het ziekenhuis van Bern, maar daar was het net lunchpauze. We zijn in de auto gesprongen en er naar toe gereden. Eerst wilde de verpleegster ons nog wegsturen omdat we geen afspraak hadden. Ik accepteerde het niet zonder dat een arts mij kon vertellen dat het niet ernstig was. De arts kwam, zag en behandelde meteen....

Ik geloof dat "we" in Nederland te veel een kudde makke schapen zijn geworden. We durven / kunnen niet meer ergens tegen in gaan. Misschien zijn we moe? Ik benader het altijd vanuit het standpunt dat ik een verplicht betalende klant ben en dat ik daarom zorg mag eisen.

Aangezien jij in je vaders geval bij diverse huisartsen bent langs geweest en daar keer op keer een foute diagnose is vastgesteld heb je in mijn ogen bijna een soort van sociale verplichting om dit bij het Medisch Tucht Collega aan te geven. Al is het alleen al zodat er heel heel misshien geen herhaling plaats vind bij een ander.


Medisch Tuchtcollege

[Jorgen]

@ tellar: wat ik met die wachtlijsten bedoelde was: als ze gewoon eens zover zijn dat ze alle mensen op de wachtlijst geholpen hebben, dan komen we een stuk verder. Er wachten mensen op artsen en operaties die ze niet nodig hebben. Als deze mensen de juiste zorg krijgen, is de wachtlijst al korter. Dan blijft er meer tijd over voor mensen die terecht wachten op de behandeling waarvoor ze op de lijst staan.

 

@ jjk: Ik wilde mijn verhaal in eerste instantie niet te lang maken. Dat voorkomt echter niet dat er dan onduidelijkheden in sluipen. Wat het tuchtcollege betreft kun je wel gelijk hebben. Ik zal het er met mijn ouders over hebben.

 

 

Mijn vijfhonderdste bericht!

[Gast]

Moraal van het verhaal; zorg dat je uit hun handen blijft!

 

Makkelijk gezegd ja, ik weet het.